#HER Mix 05 by Annē
// Athens, 24/06/2021
// Techno
// Link: HER mix 05
// Annē on insta & soundcloud
[gr]
Ποια είναι η πρώτη σου δυνατή ανάμνηση που σχετίζεται με τη μουσική; Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ηλεκτρονική μουσική και τι σε τράβηξε σ’ αυτή;
Η μουσική είχε περίοπτη θέση στην ζωή μου, από πολύ μικρή ηλικία φανταζόμουν την ζωή μου
γεμάτη μουσική. Από το σχολείο κιόλας θυμάμαι τον εαυτό μου να φοράει μονίμως ακουστικά και είχα καταφέρει να δημιουργήσω μία τεράστια συλλογή μουσικής, με έμφαση στα αγαπημένα ακούσματα των ‘70s, ‘80s, ‘90s.
Ξεκίνησα την πορεία μου στον χώρο αυτοδίδακτα τo 2012, προσπαθώντας να προβάλλω μια ξεχωριστή μουσική αισθητική. Πρώτα ήταν η house και η disco, με έντονες αναφορές σε gospel, classic & Detroit House. Έπειτα, ξεκίνησα να πειραματίζομαι με την techno και παρέμεινα εκεί. Έχοντας βασικές επιρροές από κλασικούς masters του είδους, όπως ο Juan Atkins, ο Jeff Mills, ο Robert Hood, ο Derrick May και πολλοί άλλοι, άρχισα να παίζω και να συνθέτω techno. Ξεκίνησα να παίζω μουσική σαν χόμπι σε διάφορα σποτ της πόλης, μέχρι που έγινα resident σε projects, όπως το Sins. Αυτό που προσωπικά με εξιτάρει με την ηλεκτρονική μουσική είναι πως συνεχώς ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο. Δεν υπάρχουν όρια. Είναι μια διαδικασία πειραματισμού και εξερεύνησης στην οποία μπορώ πολύ εύκολα να «απορροφηθώ». Είναι σαν να βρίσκομαι από τη μία στιγμή στην άλλη σε διαφορετικό ηχητικό τοπίο.
Αν όχι η πρώτη, αλλά μια πολύ δυνατή ανάμνηση που είχα καθ’όλη την διάρκεια της πορείας μου ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου αρέσει, με ελκύει και αγαπώ αυτόν τον κλάδο και αποφάσισα πως θέλω να εξελιχθώ και να ασχοληθώ σοβαρά με τον χώρο αυτό. Θυμάμαι ήμουν σε ένα πάρτι στην Θεσσαλονίκη και περίμενα να βγει η guest που ήταν τότε καλεσμένη. Όταν ξεκίνησε το σετ της, στα πρώτα 10 λεπτά βγήκα έξω από το κλαμπ και πλάνταξα στο κλάμα, δεν το έχω ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα. Τότε, ήταν που αποφάσισα πως θέλω και εγώ να φτάσω ως εκεί κι ακόμα παραπέρα. Έφυγα από το πάρτι και την επομένη ξύπνησα πολύ νωρίς και ξεκίνησα να δουλεύω ακόμα περισσότερο.
Μίλησέ μας για την μουσική σου, ποια είναι η Annē, τι την εμπνέει μουσικά και τι θέλει να εκφράσει μέσω των ήχων;
Θέλοντας να εκφράσω τα συναισθήματά μου μέσα από την μουσική, με τις παραγωγές και τα σετ μου,
επιδιώκω πάντα να συνδυάζω διαφορετικές εκφάνσεις της techno σκηνής διατηρώντας μία συγκεκριμένη γραμμή αισθητικής και σύνθεσης, μεταφρασμένη στις τάσεις της εποχής.
Η μουσική μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μείγμα καθαρών minimal στοιχείων, δυναμικών
μπασογραμμών, acid ερεθισμάτων και εξελίσσεται με έντονες αναφορές στον ήχο της Detroit techno. Σαφώς στη δημιουργία και στην τέχνη δεν υπάρχει μια μόνο διάσταση και για εμένα δεν υπάρχει το απόλυτο. Συνεχώς πειραματίζομαι και ανακαλύπτω καθημερινά νέους ήχους. Σίγουρα θέλω η μουσική μου να έχει μια ξεχωριστή ταυτότητα και το κάθε κομμάτι επιδιώκω πάντα να μένει χαραγμένο στο αυτί του ακροατή.
Όσον αφορά τα σετ μου, προσπαθώ πάντα να δημιουργήσω την απόλυτη διάδραση μεταξύ DJ και κοινού. Είναι μία μαγική ιεροτελεστία κατά την οποία δίνεις όλη σου την ενέργεια στον ακροατή και αντίστοιχα αυτός σε εσένα. Κι αυτό είναι και το σημαντικότερο, το feedback.
Θέλω να κάνω τον κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει με κάθε τρόπο κι έτσι κάθε φορά που βρίσκομαι στο booth χάνομαι σε έναν δικό μου κόσμο και το απολαμβάνω κι εγώ, σαν να ήμουν στο dancefloor.
Εκτός booth και studio, πώς είναι η καθημερινότητά σου, βιοπορίζεσαι από τη μουσική;
Παράλληλα με την μουσική, δουλεύω σε μία κατασκευαστική εταιρεία στην Θεσσαλονίκη. Είμαι αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων, με μεταπτυχιακές σπουδές στον κλάδο του σχεδιασμού προϊόντων. Είναι ένας χώρος που επίσης αγαπώ και παλεύω για αυτόν, γιατί έχει να κάνει με την αισθητική, με την σχεδίαση και με την τέχνη. Είναι το βασικό μου επάγγελμα, μιας και βιοπορίζομαι μόνο από αυτό ιδιαίτερα σε αυτήν την δύσκολη περίοδο που βιώνουμε, αφού στα πρώτα σου βήματα είναι αρκετά δύσκολο να βιοπορίζεσαι μόνο από την μουσική. Ο στόχος μου μελλοντικά είναι να συνδέσω τον σχεδιασμό με την μουσική, δημιουργώντας κάτι καινούργιο και πρωτοπόρο.
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μεγαλύτερο πρόβλημα της σκηνής στην Ελλάδα;
Εξαιρώντας την συγκεκριμένη περίοδο που βιώνουμε, θεωρώ πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πρώτον το γεγονός ότι δεν γίνεται σωστή αξιοποίηση των υποδομών, ώστε η χώρα να μπορέσει να στηρίξει και να δημιουργήσει σκηνή. Επιπλέον, από τη λίγη εμπειρία μου, είναι εμφανές πως η Ελλάδα δεν έχει σαν προτεραιότητα την ανάδειξη των εγχώριων καλλιτεχνών της, όπως για παράδειγμα κάνει αυτή την στιγμή η Ουκρανία η Γερμανία, η Γαλλία, ή η Αγγλία. Υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, είτε στην παραγωγή, είτε στο DJing - έκαστος στο ειδος του -, που πραγματικά είναι στην αφάνεια και δυστυχώς η εξέλιξή τους βασίζεται μόνο στην αναγνώριση από το εξωτερικό. Aυτό συμβαίνει γιατί έχουμε την τάση του “αποκλεισμού” καλλιτεχνών, αλλά και της απαξίωσής τους χωρίς ουσιαστικά κίνητρα. Υπάρχει εμφανής έλλειψη αξιοκρατίας, αλλά και έντονη έλλειψη ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας. Η σκηνή έχει περιοριστεί σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο και επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις. Σαφώς αυτά τα πρότυπα λειτουργούσαν στην Ελλάδα χρόνια τώρα, αλλά δυστυχώς ακόμα και στις νεότερες γενιές είναι βαθιά ριζωμένα, καθιστώντας δύσκολο τον απογαλακτισμό μας από τέτοιου είδους κατάλοιπα.
Το πρόβλημα διαφαίνεται όταν συζητήσεις με νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα την πορεία τους στον χώρο, στο 90% έχουν όνειρο να φύγουν στο εξωτερικό για να εξελιχθούν και να κάνουν καριέρα. Γιατί; Γιατί, ενώ έχουμε καλή πρώτη ύλη, δεν την αναδεικνύουμε; Γιατί η αλληλοϋποστήριξη να μοιάζει τόσο δύσκολη; Γιατί όλοι οι Έλληνες καλλιτέχνες ψάχνουν ατζέντηδες στο εξωτερικό; Γιατί δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε “hype” στους δικούς μας καλλιτέχνες, ώστε να φέρουν οι ίδιοι κοινό από το εξωτερικό; Μήπως ζούμε σε μία χώρα γεμάτη στερεότυπα (κάθε είδους) και ανίκανη να στηρίξει την ηλεκτρονική κουλτούρα και την ιδεολογία της; Μεγάλο και σοβαρό θέμα συζήτησης.
Ποιες γυναίκες από τον χώρο της μουσικής θαυμάζεις ιδιαίτερα και γιατί;
Αρχικά θαυμάζω τις περισσότερες γυναίκες στον χώρο και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που βλέπω άνοδο της παρουσίας των γυναικών στον κλάδο, τα τελευταία χρόνια, αλλά και τα αποτελέσματά της. Υπάρχουν φοβερές παραγωγές από γυναικεία χέρια, αλλά και πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις γυναικών στην ηλεκτρονική μουσική, που κάνουν αισθητή την ενδυνάμωση του φύλου, αλλά και των δυνατοτήτων τους στον συγκεκριμένο χώρο. Ένα παράδειγμα είναι η Nastia, μητέρα, μουσικός, διοργανώτρια, label owner. Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η αγαπημένη μου Insolate, ένα από τα πιο δυναμικά και φιλικά άτομα που έχω γνωρίσει, ένα άτομο το οποίο δίνει την ψυχή του σε αυτό που κάνει, που σέβεται την μουσική, που βοηθάει με χαρά νέους καλλιτέχνες. Σαφώς δύο από τις αγαπημένες μου γυναικείες παρουσίες στην underground κουλτούρα, είναι η The Lady Machine και η Adiel, θαυμάζω τον ήχο τους και τα skills τους. Την Ellen Allien και τον δικό της, εξωπραγματικό κόσμο. Όπως επίσης και την Amelie Lens με την τόσο ευγενική προσωπικότητα και ομιλία της, αλλά και τη Charlotte de Witte - και οι δύο σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έχουν αναμφισβήτητα καταφέρει να είναι στα top 10 παγκοσμίως. Σίγουρα θα μπορούσα να γεμίσω πολλές παραγράφους με ονόματα. Τέλος, θέλω να επισημάνω πως χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω νέες ανερχόμενες γυναίκες να εισβάλουν δυναμικά στον χώρο.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει εσύ, προσωπικά, και πώς τις ξεπέρασες;
Σίγουρα η μεγαλύτερη μου δυσκολία ήταν η παραγωγή. Όταν πρωτοξεκίνησα να συνθέτω μουσική δεν ήξερα βασικές έννοιες παραγωγής, δεν έχω κάνει σπουδές μουσικής κι αυτό ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο. Δυσκολεύτηκα υπερβολικά - να μάθω να χειρίζομαι τα synthesizers, να μάθω τις νότες, να μάθω όλα αυτά τα «λαμπάκια», όπως τα έλεγα στην αρχή, γιατί δεν ξεχώριζα τίποτα. Τα interfaces, τα sequencers, οι συνδεσμολογίες, μου ήταν όλα τόσο ξένα που πραγματικά πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να τα παρατήσει, γιατί μου έμοιαζαν βουνό. Φυσικά ακόμα δυσκολεύομαι σε κάποια πράγματα, είναι κάτι που πιστεύω ότι δε θα σταματήσει ποτέ. Όμως με υπομονή, πολλή δουλειά και προσπάθεια κατάφερα, πλέον, να μπορώ να συνθέτω άνετα μουσική και να βρίσκω τον ήχο μου. Σαφώς δε σταματώ ποτέ να εξελίσσομαι και σίγουρα δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς την βοήθεια πολύ σημαντικών ανθρώπων στην ζωή μου, που ήταν πάντα εκεί για εμένα. Από την στιγμή, λοιπόν, που θα λύσεις αυτήν τη βασική τεχνική δυσκολία, σειρά έχουν και άλλες που καλείς να αντιμετωπίσεις, κυρίως ψυχολογικές, καταστάσεις που πρέπει να διαχειριστείς, αποφάσεις που πρέπει να πάρεις και επιλογές που καλείσαι να στηρίξεις. Με θετικές σκέψεις και θετική ενέργεια λύνεις και αυτές τις δυσκολίες και περιμένεις τις επόμενες, γιατί οι δυσκολίες δεν σταματούν ποτέ.
Τον τελευταίο καιρό, ακούμε όλο και περισσότερες περιπτώσεις ανισότητας των φύλων και κακοποίησης σε πολλούς καλλιτεχνικούς τομείς. Με αφορμή την πανδημία και τον εγκλεισμό ήρθαν στην επιφάνεια ακόμη περισσότερες μαρτυρίες, και αντίστοιχα δημιουργήθηκαν πρωτοβουλίες στήριξης των μειονοτήτων φύλου και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης. Ποια είναι η γνώμη σου για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία σήμερα;
Ο αντίκτυπος της βίας κατά των γυναικών και ο σεξισμός γενικότερα δεν αφορά μόνο τα άτομα που έχουν πέσει θύματα, επηρεάζουν την κοινωνία στο σύνολό της. Πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή που πρέπει ο καθένας μας να στηρίζει την ενδυνάμωση των γυναικών και την επανάκτηση της αυτοεκτίμησής τους, ώστε να μπορέσουν να αναλάβουν την ευθύνη της επαγγελματικής, προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής και να πάρουν οι ίδιες τις καλύτερες αποφάσεις για το μέλλον τους. Λαμβάνοντας υπόψη τον σημαντικό αντίκτυπο της βίας κατά των γυναικών, είναι λυπηρό το ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι επαγγελματίες σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ εξακολουθούν να ταλανίζονται από την έλλειψη ολοκληρωμένων δεδομένων για την έκταση και τη φύση του προβλήματος.
Φυσικά, με το πέρασμα του χρόνου η εικόνα της γυναίκας έχει αλλάξει ουσιαστικά. Η γυναίκα παλιότερα αντιλαμβανόταν τον εαυτό της ως λιγότερο δυναμικό και αυτόνομο άτομο, ενώ οι προσωπικές της ανάγκες έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Τα τελευταία χρόνια, προφανώς τα πράγματα έχουν μεταβληθεί και η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει στην κοινωνική σκακιέρα. Η γυναίκα πλέον δεν διστάζει να διεκδικήσει όλα όσα θέλει. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να πει κανείς πως οι αλλαγές αυτές αποτυπώνονται καλύτερα και στο θέμα του γάμου και πιο συγκεκριμένα στο γεγονός ότι οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία.
Προτεραιότητα γι’ αυτές δεν αποτελεί πάντα η οικογένεια, αλλά η επαγγελματική καταξίωση και η οικονομική ανεξαρτησία. Στη σημερινή πραγματικότητα οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, αφού συχνά τα δύο φύλα βρίσκονται σε αρκετά ανταγωνιστική θέση. Φυσικά, ακόμη υπάρχουν στερεοτυπικές απόψεις για τον διαχωρισμό άνδρα – γυναίκας, αλλά και καθημερινά παραδείγματα που ενισχύουν αυτόν τον διαχωρισμό. Ενώ έχουν συντελεστεί πολύ σημαντικά βήματα τις τελευταίες δεκαετίες, πιστεύω ότι ο δρόμος για την κατάκτηση της «ουσιαστικής» ισότητας μοιάζει ακόμα αρκετά μακρύς. Τα στερεότυπα δυστυχώς δεν καταρρίπτονται τόσο εύκολα.
Παράλληλα εν έτει 2021, ακόμα παρατηρείται στασιμότητα στην καταπολέμηση ανισοτήτων. Η σωματική, ψυχολογική και οικονομική βία έμφυλου χαρακτήρα αποτελεί τον πυρήνα της ανισότητας, η οποία είναι μια ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Δυστυχώς, τα τελευταία περιστατικά της επικαιρότητας μας θυμίζουν ότι η τοξική αρρενωπότητα που καλλιεργείται από τους διάφορους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης δύναται, υπό ορισμένες συνθήκες, να αποβεί μοιραία ακόμα και για την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Επικρατεί το επιχείρημα ότι “εφόσον οι top DJs αυτή τη στιγμή είναι γυναίκες (δύο στο σύνολο), δεν τίθεται ζήτημα ισότητας”. Έρευνα* που πραγματοποιήθηκε όμως το 2020 δείχνει ότι, ενώ η παρουσία των μειονοτήτων στα φεστιβάλ έχει αυξηθεί, είναι ακόμα μόνο στο 25%, στις καλύτερες περιπτώσεις. Ποια είναι η άποψή σου επ’ αυτού;
Είναι εν μέρη λογικό να συμβαίνει αυτό, διότι ανέκαθεν το επάγγελμα ήταν για χρόνια ανδροκρατούμενο, οι άνδρες DJs είναι πολύ περισσότεροι από τις γυναίκες κι αυτό είναι γεγονός. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την άνοδο του γυναικείου φύλου στον χώρο κι έτσι σιγά-σιγά μειώνονται τα ποσοστά ανισότητας. Το ότι αυτή τη στιγμή οι top DJs είναι γυναίκες δίνει ένα μεγάλο έναυσμα και ένα κίνητρο να αλλάξουν τα δεδομένα από εδώ και πέρα. Είναι κάτι το οποίο δίνει κουράγιο και θέληση σε πολλές παραγωγούς να εξελιχθούν πιο εύκολα. Σαφώς, βέβαια, θεωρώ πως υπάρχει ακόμα δρόμος για να ισοσταθμιστούν τα ποσοστά και τα νούμερα. Τα ποσοστά συμμετοχής γυναικών, αλλά και οποιονδήποτε μειονοτήτων στα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, σε τοπικές σκηνές, αλλά και σε θέσεις ισχύος παραμένουν χαμηλά.
Το ζήτημα της ισότητας πρέπει ο καθένας να το καλλιεργεί μέσα του. Για εμένα προσωπικά δεν υπερτερεί κανένα φύλο στα μάτια μου, υπερτερεί το καλό υλικό, οι χαρακτηρισμοί είναι απλές λέξεις. Αν υπάρχει καλό υλικό από κάποιον καλλιτέχνη θα το επιβραβεύσω, ανεξαρτήτως φύλου κι έτσι πρέπει να γίνεται. Κάθε είδους ανισότητα είναι τελείως εκτός της δικής μου φιλοσοφίας, για αυτό και τους αντιμετωπίζω όλους ισότιμα.
Παίζει, τελικά, ρόλο το φύλο στην πορεία ενός δημιουργού κι αν ναι, πού το αποδίδεις;
Ο χώρος της τέχνης δε χωράει φυλετικές ανισότητες και ρατσιστικές συμπεριφορές. Ο χώρος της μουσικής καλλιεργεί έμπρακτα το πνεύμα και τις ευαισθησίες, είναι ένα περιβάλλον πολιτισμού και αξιών. Οποιοσδήποτε δεν πρεσβεύει αυτές τις αξίες, αυτόματα για εμένα δεν είναι σε θέση να λέγεται καλλιτέχνης. Τον βασικό ρόλο, για εμένα, έχει η δημιουργία και μόνο, ανεξαρτήτως φύλου. Αν υπάρχει ποιοτικό υλικό αργά η γρήγορα θα φανεί και θα βγει προς τα έξω. Την πορεία ενός δημιουργού τη δείχνουν τα έμπρακτα έργα του και έχουμε δει, σαφώς, μεγάλα έργα στην πορεία της τέχνης και της μουσικής από γυναίκες. Φυσικά, αν ήμασταν στο 1950 - 1960 και με αφορμή το παράδειγμα της Nina Simone (και όχι μόνο), που πάλεψε σκληρά για την μουσική της, θα μιλούσαμε διαφορετικά. Ήταν δυσκολότερος ο δρόμος τότε, αλλά πολλές φορές (οι γυναίκες) παρήγαγαν, εξίσου - ή και πολύ πιο - αξιόλογα έργα σε περιπτώσεις- από πολλούς άνδρες καλλιτέχνες.
Στις συνεργασίες σου, ή στα projects, με τι ενέργειες υπερασπίζεσαι την ισότητα, είτε άμεσα είτε έμμεσα;
Όπως προανέφερα κάθε είδους ανισότητα είναι τελείως εκτός της δικής μου φιλοσοφίας. Υπερασπίζομαι την ισότητα με το να σέβομαι τον άνθρωπο που έχω απέναντι μου. Ο σεβασμός είναι έχει τεράστιο βάρος για εμένα. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να καλλιεργείς ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή εμπειρίας. Επιδιώκω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον με κάθε τρόπο, που στηρίζουν ο ένας τον άλλον, γιατί μόνο έτσι στηρίζεις ουσιαστικά την ισότητα. Αν δεν μπορώ να συνυπάρξω με κάποιον, ή η νοοτροπία μου δεν συνάδει με την δική του, απλά αποφεύγω την συνεργασία, είναι κι αυτό μια μορφή σεβασμού. Δεν με ενδιαφέρει μία συνεργασία που δεν σεβεται την καλλιτεχνικη, ή την ηθική μου υπόσταση και δεν υπερασπίζεται την ισότητα. Στηρίζω την διαφορετικότητα, στηρίζω κάθε επιλογή ανθρώπου, στηρίζω την ειλικρίνεια και μισώ την υποτίμηση.
Πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα social media για να αναδείξουμε τη διαφορετικότητα και να γίνει η ηλεκτρονική μουσική σκηνή πιο συμπεριληπτική?
Ζούμε σε μία περίοδο που η άνοδος της τεχνολογίας μας δίνει την δυνατότητα να μπορούμε να χειριζόμαστε και να καθοδηγούμε εύκολα καταστάσεις. Η σωστή χρήση της μπορεί να αποδειχθεί άκρως αποτελεσματική σε θεματα εξάλειψης ρατσισμού, βίας και ανισότητας με τα σωστά μέσα. Κάθε είδους υβριστικό, ή υποτιμητικό σχόλιο μπορεί να απορρίπτεται, ή να αποδοκιμάζεται στο βωμό των σόσιαλ μίντια. Η κινητοποίηση για θέματα στήριξης των μειονοτήτων και των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου πιστεύω πως μπορεί να βοηθήσει σε ένα μεγάλο βαθμό στο να αποτυπωθούν κάποιες έννοιες στο μυαλό πολλών ανθρώπων και κυρίως στις νεότερες γενιές. Χωρίς όμως να φανώ γραφική, τονίζω το γεγονός πως όλα προέρχονται από την παιδεία και το ήθος του κάθε ανθρώπου. Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη έλλειψη παιδείας και μεγάλο χάσμα στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας σε βασικές έννοιες όπως είναι ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η αποδοχή, η σεξουαλικότητα και πολλές άλλες, που δυστυχώς έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην ενδυνάμωση των στερεοτύπων. Αρχικά θα πρέπει ο καθένας να δουλέψει με τον εαυτό του, ώστε να μάθει να αποδέχεται κάθε είδους διαφορετικότητα, κατανοώντας περισσότερο την σημασία του ανθρώπου ως οντότητα και όχι ως φύλο, ξεχωριστά. Θα ήταν ιδανικό να υπάρχουν όλο και περισσότερες διαδικτυακές κινητοποιήσεις για την καταπολέμηση του φόβου της διαφορετικότητας, ενός φόβου που προέρχεται κυρίως από τον φόβο για τον ίδιο μας τον εαυτό. Κινήσεις που έμπρακτα οφείλουν να αμφισβητούν τα στερεότυπα σχετικά με τις «διαφορές» φύλου και τα πρότυπα ζωής που εμποδίζουν την ανάπτυξη και την ισότιμη συνύπαρξη των φύλων και των μειονοτήτων.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Αγάπα αυτό που κάνεις και θα γίνει σωστά.
Πες μας για το mix σου - τι εκφράζεις μέσα από αυτό, ποια ήταν η λογική της επιλογής των κομματιών;
Πάντα επιδιώκω να εκφράζω πως ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή εμπειρίας, η μουσική είναι μουσική και όλα τα κομμάτια ανεξαρτήτως σε ποιον ανήκουν, μπορούν να δέσουν σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα.
Αν έπρεπε να ταξιδέψεις στο διάστημα και να πάρεις μαζί σου ένα μόνο άλμπουμ, ποιο θα ήταν;
Πολύ δύσκολη ερώτηση για ένα αρκετά αναποφάσιστο άτομο, όπως εγώ, η χειρότερη λέξη στο λεξικό για εμένα είναι η λέξη “μόνο”. Ποτέ δε διαλέγω “μόνο ένα” σε οτιδήποτε! Θα απαντήσω με πολύ μεγάλη δυσκολία διαλέγοντας κάτι πολύ συγκεκριμένο και ανάλογο της περίστασης. Έχω μία πολύ μεγάλη αδυναμία στα soundtracks, έτσι το πιο κατάλληλο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το
Interstellar του Hans Zimmer.
- Q&As with Annē -
[en]
Which is your first strong memory related to music? When did you start playing electronic music and what drew you to it?
Music had a prominent place in my life, from a very young age I imagined my life full of music. Since school age, I remember myself wearing headphones all the time and having managed to create a huge collection of music, with an emphasis on favorite tunes from the ‘70s,‘ 80s, ‘90s.
I started my career in the field (of electronic music) in 2012, self - taught, trying to promote a unique music aesthetic. First, it was house and disco, with strong references to gospel, classic & Detroit house. Then, I started experimenting with techno and remained at this genre. Having key influences from classic masters of the genre, such as Juan Atkins, Jeff Mills, Robert Hood, Derrick May and many others, I started playing and composing techno. I started playing music as a hobby in various city spots, until I became a resident in projects, such as SINS. What excites me in electronic music is that I am constantly discovering something new. There are no limits. It is a process of experimentation and exploration in which I can very easily be "absorbed". As if I am in a different sound landscape from one moment to the next.
If not the first, a very strong memory I had throughout my journey, was that moment I realized how much I like it, how much I am attracted to it and love this industry and I decided that I wanted to evolve and get serious about this field. I remember I was at one party in Thessaloniki and I was waiting for the guest to come out the stage. When she began playing her set, in the first 10 minutes I left the club and started crying! I had never felt this emotion before. That was the moment that I decided that I wanted to reach that point and beyond. I left the party and the next day I woke up very early and started working even harder.
Tell us about your music, who Annē is, what inspires her musically and what she wants to
express through sounds?
Wanting to express my feelings through music, with my productions and sets,
I always try to combine different aspects of the techno scene, while maintaining a specific type of aesthetics and synthesis, translated into current trends.
My music could be described as a mixture of pure minimal elements, dynamic bass lines, acid stimuli, evolving into strong references to Detroit techno sound.
In any type of creation and art there is not a single dimension, and for me there is not the absolute. I am constantly experimenting and discovering new sounds every day. I definitely want my music to have a separate identity, and with each track I write I always try to leave an imprint on the listener.
As for my sets, I try to create the ultimate interaction between DJ and audience.
It is a magical ritual in which you give all your energy to the listener, and vice versa. And this is the most important thing: feedback.
I want to make people dance and have fun in every possible way, so every time I am on decks, I get lost in a world of my own, and I enjoy it too, as if I were on the dancefloor.
Apart from the booth and the studio, how is your daily life? Do you make a living from music?
Along with music, I work for a construction company in Thessaloniki. I am an interior architect, with postgraduate studies in the field of product design.
It is a place that I also love and fight for, because it has to do with aesthetics, with design and art. It is my main profession, since I only make a living from it, especially in this difficult period we are experiencing, since in your first steps as a musician, it is difficult enough to make a living just from music. My goal in the future is to connect design with music, creating something new and pioneering.
In your opinion, which is the biggest issue that the electronic music scene faces in Greece?
Excluding the specific period we are experiencing of the pandemic, I believe the biggest problem in Greece is, firstly, the fact that the infrastructure is not properly utilized so that the country can support or even create a scene. Moreover, from my little experience, it is obvious that Greece does not have as a priority the promotion of its domestic artists, as for example Ukraine, Germany, France or England do. There are so many talented artists in either production, or DJing - each in their own path - which are in obscurity and unfortunately their evolution is based only on recognition from abroad. This is because we have this tendency of ”excluding” artists, but also discrediting them without substantial motives. There is an obvious lack of meritocracy, but also a strong lack of noble rivalry and cooperation. The scene is limited to a specific pattern and repetitive appearances. Clearly, these types of standards worked in Greece for years now, but unfortunately they are still deeply rooted even in the younger generations, thus making it difficult for us to wean from such residues.
The problem becomes apparent when talking to young children who are just starting out in the field. 90% of them dream of going abroad to develop a career. Why? Why, since we do have some good, raw, material, don’t we highlight it? Why does mutual support seem so difficult? Why are all Greek artists looking for agents abroad? Why do we not try to create a "hype" for our own artists, so that they can bring an audience from abroad?
Is it because we live in a country full of stereotypes (of any kind) and unable to support electronic culture and its ideology? This is a huge and serious topic of discussion.
Which women in the music industry do you particularly admire and why?
To begin with, I admire most women in the field and I am very happy to see a rise in the presence of women in the industry in recent years, but also its results. There are awesome productions written by female hands, but also very impressive appearances of women in electronic music, which make the empowerment of the gender more visible, but also of their possibilities in this area. An example is Nastia, a mother, a musician, an event organizer, a label owner. My favorite, Insolate, one of the most dynamic and friendliest people I have met, could not be excluded. A person who gives her soul to what she does, a person who respects music, which gladly helps young artists.
Clearly two of my favorite female appearances in underground culture are The Lady Machine and Adiel. I admire their sound and their skills. Ellen Allien and her own, surreal world. As well as Amelie Lens with her kind personality and speech, but also Charlotte de Witte - both of which managed to be in the top 10 worldwide in such a short time. I could definitely fill in a lot of paragraphs with names. Finally, I want to point out that I'm particularly happy to see new upcoming women invading the scene dynamically.
What are the biggest difficulties you have faced, personally, and how did you get over them?
Definitely my biggest difficulty was production. When I first started composing music I didn’t know basic production theories, I have not studied music and that was a big obstacle.
I had too much trouble - to learn how to use synthesizers, to learn the notes, to learn how all of these "lights" work, as I used to call them in the beginning, because I couldn’t distinguish anything. The interfaces, the sequencers, the connections, they were all so foreign to me that many times I caught myself wanting to give up, because they all looked so hard to me. Of course, I still have difficulty with a couple of things, and that is something I believe that never stops.
Lately, we are hearing about more and more cases of gender inequality and abuse in many artistic fields. On the occasion of the pandemic and inclusion, more testimonies came to the surface, and respective initiatives have been set up to support gender minorities and raise public awareness. What is your opinion about the position of women in society today?
The impact of violence against women and sexism, in general, is not just about the victims, it affects society as a whole. I believe that we live in a time when each of us should support the empowerment of women and the recovery of their self-esteem, so that they’d be able to take responsibility for their professional, personal and family lives and make the best decisions for their future. Considering the important impact of violence against women, it is unfortunate that policy makers and professionals in many EU Member States are still plagued by the lack of data on the extent and the nature of the problem.
Of course, over time, the image of a woman has changed substantially. Women used to consider themselves as less dynamic and autonomous, while their personal needs
came in second. In recent years, things have changed and the position of a woman has improved in a social context. Women no longer hesitate to claim everything they want. For example, one could say that these changes are better reflected in the subject of marriage and more specifically in the fact that women are getting married at an older age.
The priority for them is not always having a family, but the professional reputation and economic independence. In today 's reality the balance is very delicate, since the two sexes often find themselves in quite competitive positions. Certainly, there are still stereotypes regarding the disassociation between a man and a woman, as well as everyday examples that reinforce it. While very important steps have been taken in recent decades, I believe that the road to "substantial" equality still seems quite long. The stereotypes unfortunately are not so easily knocked down.
At the same time, in the year of 2021, there is still stagnation in the fight against inequalities. The physical, psychological and economic violence of gendered nature is at the core of inequality, which is also historically verified. Unfortunately, current affairs remind us that toxic masculinity is being created by various socialization mechanisms, that, under certain conditions, can be fatal even for a human life itself.
One of the prevailing arguments is that “since the top DJs at the moment are women, there is no questioning of equality”. But research* conducted in 2020 shows that, while the presence of minorities at festivals has increased, it is still down at 25%, in the best cases. What is your opinion on this?
Partly, it makes sense for this to happen, because the profession has been male-dominated for years. Thus, male DJs are much more than women and that is a fact. In recent years we see the rise of women in the field, therefore the inequality rates are gradually decreasing. The fact that, at the moment, top DJs are women, is giving us a big boost and an incentive to change the data from now on. It is something that gives courage and will to many producers to evolve more easily. Of course, I think there is still a long way to equalize percentages and numbers. The participation rates of women, but also of any minorities, in electronic music festivals, and in local scenes, as well as in management positions, remain low.
The concept of equality must be cultivated within everyone. For me, personally, no gender is superior. In my eyes, quality material prevails - any other characterizations are just words.
If there is good material coming from an artist I will support them, regardless of gender and this is how it should be. Any kind of inequality is completely against my philosophy.
Ultimately, does gender play an important role in the career path of an artist, and if so, how do you explain it?
The field of art does not accommodate racial inequalities and racist attitudes. Music cultivates the spirit and the senses. Music is an environment of culture and values. Anyone who does not represent these values, automatically for me cannot be called an artist. The main thing, for me, is the creation alone, regardless of gender. If there is quality material, sooner or later it will be seen and it will surface.
The course of one creator is shown by their work, and we have clearly seen great works from women in music and generally in the arts. If we were in a different era like the 50’s or 60’s, where artists like Nina Simone fought hard for their music, we would speak differently. The road to success was more difficult back then, yet in many cases women produced way more remarkable work in comparison to male artists.
In your collaborations, or in your projects, which actions do you take to defend equality, either directly or indirectly?
As I mentioned before, any kind of inequality goes against my philosophy. I defend equality by respecting the person I engage with. Respect is of great importance to me. It is something one has to show regardless of age, gender or experience. I seek to work with people who respect each other in every way, and who support each other, because only at that moment one actually supports equality. If I can not coexist with someone, or my mentality is not in line with theirs, I just avoid cooperation. This is also a form of respect. I'm not interested in a collaboration that does not respect my artistic or moral status and does not defend equality. I support diversity, I support every human choice, I support honesty and I hate underestimation.
How could we use social media to highlight diversity and make the electronic music scene more inclusive?
We live at a time where the rise of technology gives us the ability to handle and guide situations easily. Proper use can be proven effective in eliminating racism, violence and inequality by the right means. Every kind of insulting, or derogatory comment may be rejected, or disapproved on the altar of social media. The mobilization for support of minorities and the rights of every human being, I believe can help a lot in raising awareness and especially in younger generations. Without being vain, I would emphasize the fact that everything comes from individuals’ education and ethos. Unfortunately, there is a lack of education and a large gap in the country's education system in key concepts such as respect, dignity, acceptance, sexuality and many more, which, unfortunately, have a serious impact on the strengthening of stereotypes. Initially, everyone has to work with themselves to learn how to accept all kinds of diversity, understanding more the meaning of being human as an entity and not as a gender, separately. It would be ideal to have more and more online mobilizations to combat the fear of diversity, a feeling that comes mainly from the fear of ourselves. Also to take actions that challenge gender stereotypes and lifestyles that prevent the development and equal coexistence of the sexes and minorities.
What is the best advice you have been given?
Love what you do and it will be done right.
Tell us about your mix - what do you express through your music, what was the concept behind the track selection?
I always seek to express that, regardless of gender, age or experience, music is music. All the tracks, in spite of who they belong to, can give a harmonic result.
If you had to travel to space and take only one album with you, what would that be?
Very difficult question for a rather indecisive person like me - “only” is the worst word in the dictionary for me. I never choose "only one" of anything! However, I will answer with great difficulty, choosing something very specific and appropriate to the occasion. I have a great weakness in soundtracks, so the most appropriate could not be other than “Interstellar” by Hans Zimmer.
